Σήμερα θα είναι μαζί μου - ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ - η Φανή Χούρσογλου με το νεοεκδοθέν βιβλίο της "Κατόπιν εορτής" (εκδ. Απόπειρα).
Μικρές ιστορίες βιωμένου χρόνου, παρτίδες εαυτού υπό διερεύνηση, αμείλικτες στιγμές σκόνης, όνειρα εποχής, στοιχειωμένα ενθύμια, κενά βλέμματα. Και εξώφυλλα δίσκων βινυλίου. Που μας μοιάζουν. Που μας κοιτούν ερωτικά. Που μας καθησυχάζουν.


Θα τα κάνουμε πάλι ανάποδα: Θα διαβάσουμε τα τραγούδια και θα ακούσουμε τις σελίδες. Ως συνήθως. Γιατί έτσι πρέπει. Και γιατί αυτό είναι καλύτερο.


Την γνωστή ώρα. Στις 10 το βράδυ.



*Συντονιστείτε στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Open στους 106.7 στα fm στην Αττική και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr

Το πρόγραμμά αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και
από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο,
καθώς και από διάφορους άλλους σταθμούς στην Ελλάδα.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Καλή ακρόαση!!!

H Ελλάδα κατατάσσεται στη δεύτερη θέση ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ των οποίων οι πολίτες στερούνται βασικά αγαθά, ζώντας σε συνθήκες φτώχειας με το ποσοστό στέρησης (deprivation rate) να διαμορφώνεται στο 21,1% έναντι 6,7% που ήταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη το 2017 σύμφωνα με την Eurostat.

Η Βουλγαρία βρίσκεται στη χειρότερη θέση με 30% ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ με την Ρουμανία να καταλαμβάνει την τρίτη θέση με 19%. Σουηδία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία και Ολλανδία εμφάνισαν ποσοστά στέρησης κάτω το 3% το 2017.

Η Eurostat αξιολογεί την αδυναμία των πολιτών να καλύψουν τις βασικές οικονομικές ανάγκες τους με κριτήρια την ικανότητά τους να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους εγκαίρως, να διατηρούν το σπίτι τους επαρκώς ζεστό, να αντιμετωπίσουν έκτακτα έξοδα, να τρώνε κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά σε τακτική βάση, πλυντήριο ρούχων, να έχουν τηλέφωνο, τηλεόραση κ.τ.λ.



από ://ec.europa.eu/eurostat/

Την κατεπείγουσα έρευνα για την λειτουργία ιστοσελίδας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας με… φιλοσοφικού χαρακτήρα επωνυμία , με έδρα τη Θεσσαλονίκη που πωλεί μέσω διαδικτύου σκευάσματα διαλαλώντας πώς «τα πάντα θεραπεύονται είναι απλώς θέμα χρόνου» ζητά προς τις αρμόδιες αρχές (ΕΟΦ , Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης , Σώμα Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας Πρόνοιας, Σώμα δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας )

«…Τίποτα δεν είναι ανίατο, απλά είναι όλα θέμα χρόνου, και της κατάλληλης παιδείας και έρευνας, να φέρουμε όλες τις θεραπείες, όλες τις πραγματικές θεραπείες, διαθέσιμες σε όλο τον κόσμο, να θεραπευτεί, και να δυναμώσει, και με την σειρά του, να αγωνιστεί να βοηθήσει και τους συνανθρώπους του, γύρω του, να θεραπευτούν και εκείνοι» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιστότοπος .

Σύμφωνα λοιπόν με την εν λόγω ηλεκτρονική διεύθυνση τα προϊόντα αυτά δύνανται να «θεραπεύσουν» εκτός των άλλων τον καρκίνο, το AIDS/HIV, την ηπατίτιδα, το Πάρκινσον, νεοπλασματικές παθήσεις, τον πολύποδα, τη σκλήρυνση κατά πλάκας, επιληψία, αγγειακές παθήσεις, αυτοάνοσες παθήσεις, παθήσεις ύπατος, τη μυική δυστροφία, το συστηματικό ερυθηματώδη Λύκο, την γονιμότητα κλπ.

Ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος ζητά την άμεση παρέμβαση των αρχών ένεκα του άμεσου και σοβαρού κινδύνου της δημόσιας υγείας που τίθεται από τη συνέχιση της ανωτέρω παράνομης , ανεξέλεγκτης και παραπλανητικής πώλησης αγνώστου προελεύσεως σκευασμάτων που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την Δημόσια Υγεία.

Ο πρόεδρος του ΠΦΣ κ. Κυριάκος Θεοδοσιάδης την χαρακτήρισε εγκληματική δραστηριότητα και συμπλήρωσε πώς «παρόμοιες ιστοσελίδες έχουν καταγγελθεί στο παρελθόν από τον Σύλλογο, ο οποίος είχε προσφύγει σε όλα τα αρμόδια όργανα».





ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

του Γρηγόρη Σαμπάνη,
οικονομολόγου, μέλος του ΔΣ του ΕΟΠΥΥ, medlabnews.gr


Ανοικτή Επιστολή

Προς την ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΑΓΣΣΕ, ΓΣΒΕΕ και τον ΣΕΒ

Κομματική επέλαση στην Υγεία: Οι κοινωνικοί εταίροι να αντιδράσουν!

Μια πολύπλευρη επίθεση, με στόχο την πλήρη κατάλυση της αυτονομίας του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), άρχισε το περασμένο καλοκαίρι. Η επιστροφή στο καθεστώς του πλήρους κυβερνητικού και κομματικού ελέγχου του πιο νευραλγικού οργανισμού στο χώρο της Δημόσιας Υγείας θέτει σε κίνδυνο κακοδιαχείρισης τις εισφορές των ασφαλισμένων, που αποτελούν την κυριότερη πηγή χρηματοδότησης του ΕΟΠΥΥ.

Ο ΕΟΠΥΥ δημιουργήθηκε το 2011, σε χαλεπούς καιρούς για την εθνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, για να ξεπερασθεί η χρόνια κακοδαιμονία στον τομέα της Δημόσιας Υγείας, που συνδέεται με τις γνωστές παθογένειες του δημόσιου τομέα, κυριότερη των οποίων είναι, χωρίς αμφιβολία, η παρέμβαση των κομματικών μηχανισμών στη διαχείριση δημόσιων πόρων, με γνώμονα την εξυπηρέτηση πελατειακών αναγκών και ιδιωτικών συμφερόντων.

Σε μια χώρα που πλήρωσε βαρύτατο τίμημα για την κακοδιαχείριση δημόσιων πόρων, η αποστολή του ΕΟΠΥΥ είναι ιερή: ο Οργανισμός καλείται να διαχειρισθεί περισσότερα από 5 δισ. ευρώ εισφορών από τους ασφαλισμένους, τη στιγμή που η χρηματοδότησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν ξεπερνά τα 100 εκατ. ευρώ και έχει επιφορτισθεί με την κάλυψη όλης της φαρμακευτικής δαπάνης των ανέργων. Δηλαδή, την κοινωνική πολιτική του κράτους την πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Η βαριά ευθύνη διαχείρισης αυτών των χρημάτων που προέρχονται από τους εργαζομένους αυτής της χώρας επιβάλλει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού η ανεξαρτησία του ΕΟΠΥΥ.

Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της ολικής επαναφοράς του κομματικού ελέγχου στη δημόσια υγεία, μετατρέποντας τον ΕΟΠΥΥ από ανεξάρτητο οργανισμό σε μια υπηρεσία διοικητικής υποστήριξης του γραφείου του υπουργού Υγείας, στο οποίο μεταφέρονται οι κρισιμότερες εξουσίες και αρμοδιότητες:

- Το περασμένο καλοκαίρι, αιφνιδιαστικά άλλαξε η σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου του ΕΟΠΥΥ, κατά τρόπον ώστε να ελέγχεται πλήρως από τον υπουργό Υγείας. Με αυτή την αντιμεταρρύθμιση, καταστρατηγήθηκε πλήρως το πνεύμα του ιδρυτικού νόμου του ΕΟΠΥΥ, σύμφωνα με το οποίο στη σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου δεν κυριαρχούσαν στελέχη ορισμένα από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου, ακριβώς για να επιτευχθεί ο απογαλακτισμός από την εκτελεστική εξουσία και τους κομματικούς μηχανισμούς.
- Λίγους μήνες αργότερα, με ένα Προεδρικό Διάταγμα που συντάχθηκε εν κρυπτώ και αιφνιδιαστικά δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεις, οι κυριότερες αρμοδιότητες του ΕΟΠΥΥ μεταφέρθηκαν στο υπουργείο Υγείας, σε Αυτοτελές Τμήμα Εποπτείας Ανάπτυξης και Λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, μέσω του οποίου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου οπλίζεται με υπερεξουσίες σε όλα τα θέματα που άπτονται της παροχής υπηρεσιών υγείας.
- Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά για να ανοίξει πεδίο δράσης στο υπουργείου και τους κομματικούς μηχανισμούς, η κυβέρνηση μετέφερε δια νόμου και την ευθύνη της διαπραγμάτευσης για τα φάρμακα από τον ΕΟΠΥΥ στο γραφείο του υπουργού! Με το προηγούμενο καθεστώς, λειτουργούσαν υποεπιτροπές, κεντρική Επιτροπή Διαπραγμάτευσης του ΕΟΠΥΥ και το διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού είχε καθοδηγητικό ρόλο, ενώ τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων εγκρίνονταν από τον υπουργό. 

Δηλαδή, υπήρχαν έλεγχοι σε πολλά επίπεδα, για να διασφαλίζονται η διαφάνεια και η αποτελεσματικότητα των διαπραγματεύσεων. Τώρα, η ευθύνη της διαπραγμάτευσης περνά σε επιτροπή που ορίζεται από τον υπουργό και οι αποφάσεις λαμβάνονται πάλι από τον υπουργό, με βάση τη διοικητική αρχή… 
«Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει»!

Είναι φανερό ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο, που επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με επίκεντρο ένα ισχυρό, τεχνοκρατικό δημόσιο οργανισμό – μονοψώνιο υπηρεσιών υγείας, όχι απλώς τίθεται σε αμφισβήτηση, αλλά έχει καταστρατηγηθεί πλήρως.

Κυβερνητικά στελέχη και κομματικοί μηχανισμοί παίρνουν στα χέρια τους πάλι τη διαχείριση ενός τεράστιου προϋπολογισμού και αναλαμβάνουν την ευθύνη της κατανομής πόρων στον ιδιωτικό τομέα της υγείας, χωρίς έλεγχο και θεσμικά αντίβαρα. Ένας αυτοτελής, τεχνοκρατικός οργανισμός με ανεξαρτησία από την κεντρική εξουσία υποβαθμίζεται σε ορντινάντσα του εκάστοτε υπουργού, ο οποίος έχει την τελική ευθύνη για όλες τις αποφάσεις. Αντίθετα, στην Ευρώπη, οι οργανισμοί που έχουν την ευθύνη της διαπραγμάτευσης για τα φάρμακα έχουν χαρακτηριστικά ανεξάρτητων αρχών.

Όσοι πληρώνουν για τη Δημόσια Υγεία, δηλαδή οι εργαζόμενοι, αλλά και ο επιχειρηματικός τομέας, που παρακρατεί και αποδίδει τις εισφορές, οφείλουν να αντιδράσουν σε αυτή την ιδιότυπη αντιμεταρρύθμιση πριν να είναι αργά. Ο ΕΟΠΥΥ τους ανήκει και πρέπει να τον προστατεύσουν. Αν αδρανήσουν, το ξήλωμα μιας μεγάλης μεταρρύθμισης δεν θα αργήσει να οδηγήσει σε νέα κατασπατάληση πόρων από κομματικούς, πελατειακούς μηχανισμούς και κατεστημένα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα.








Από://medlabgr.blogspot.com/

4 παραστάσεις: Πέμπτη 3 έως Κυριακή 6 Μαΐου 2018

στις 21.00 | Επικούρου 26 και Κορύνης 4, Αθήνα

είσοδος ελεύθερη (κρατήσεις απαραίτητες)



17 χειρονομίες λειτουργούν σα συλλαβές που αρθρώνουν αφηγήσεις κι ερμηνείες. Μια χορογραφική εγκατάσταση που διερευνά τη σχέση εικόνας, μνήμης, κίνησης και θέασης στη στιγμή.



Η νέα δημιουργίατης Ίριδας Καραγιάν 17 gestures forced uttered μελετά τη διαδικασία δημιουργίας αφηγήσεων χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς το Δεκέμβριο του 2008. Πέντε ερμηνευτές αναβιώνουν 15 φωτογραφίες από τις πορείες διαμαρτυρίας του 2008 μαζί με άλλες δύο «εκτός θέματος», δημιουργώντας αλληλουχίες από εικόνες και χειρονομίες που επαναλαμβάνονται ρυθμικά στο χώρο,αλλοιώνονται και μετασχηματίζονται.



Πώς επηρεάζεται η αντίληψη του χρόνου μέσω συνάψεων που ελέγχονται και καθοδηγούνται, και τί ενεργοποιείται μέσω της εμπειρίας των θεατών;

Το έργο στήνει ένα μηχανισμό που βασίζεται στη μνήμη και χρησιμοποιεί τις εικόνες ως σημείο αναφοράς, το λόγο ως σημείο εκφοράς και το σώμα ως φορέα νοήματος και μετασχηματιστή που δρα στο παρόν.



Συντελεστές

Ιδέα-χορογραφία: Ίρις Καραγιάν

Εικαστική επιμέλεια: Γιώργος Μαραζιώτης

Μουσική: Νίκος Βελιώτης, ILIOS

Συνεργάτης έρευνας: Μπετίνα Παναγιωτάρα

Βοηθός χορογράφου: Έλενα Νοβάκοβιτς

Ερμηνευτές: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Νώντας Δαμόπουλος, Γιώργος Κοτσιφάκης, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Ναταλία Μπάκα



Παραγωγή: ομάδα χορού ΖΗΤΑ
Εκτέλεση παραγωγής: DeltaPi          
Φωτογραφίες: Ελισάβετ Μωράκη



Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ (2017-18).
Πληροφορίες

3 - 6 Μαΐου, ώρα: 21:00

Επικούρου 26 και Κορύνης 4, Αθήνα

Σταθμός Μετρό: Ομόνοια, Μοναστηράκι

Είσοδος ελεύθερη (χωρίς καθίσματα)

Κρατήσεις απαραίτητες με emailστο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. 

ή τηλεφωνικά στο 211 4035 789 (Δευτέρα-Πέμπτη, 17:00-21:00, Παρασκευή 10:00-14:00)

Δυο αγαπημένα κορίτσια του ραδιοφώνου

η Δέσποινα Κραουνάκη και η Όλγα Λασκαράτου

ανεβαίνουν στα dexx του SouSou

αυτή την Παρασκευή 27/4, λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά,

σεενααληθινό Flower Duet dj set.







SousouTheBar

back to the classic bars

Λαοδικείας 18, Ιλίσια 

(στάση Μέγαρο Μουσικής)



Κρατήσεις 

6951901914

Μετάφραση: Δημήτρης Μαυρίκιος

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ

Παράταση παραστάσεων 7,8, 14 & 15 Μαΐου

στο Από Μηχανής θέατρο



Η μονόπρακτη τραγωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και απαγορεύτηκε στην πουριτανική Αγγλία του 19ου αιώνα, το σκοτεινό ποίημα για τη σαρωτική δύναμη του ανεκπλήρωτου πόθου που μπορεί να γεννήσει τέρατα. Η βιβλική ιστορία της Σαλώμης, που χόρεψε μπροστά στον πατριό της Ηρώδη τον «χορό των 7 πέπλων» και ζήτησε ως αντάλλαγμα την κεφαλή του Ιωάννη «επί πίνακι», στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ μετατρέπεται σε μια ακραία ιστορία εμμονής και σύγκρουσης κάτω από το πάλλευκο, αμείλικτο φως της Σελήνης.

Η παράσταση με τη σκηνοθετική υπογραφή της Λίλλυς Μελεμέ και τη μετάφραση του Δημήτρη Μαυρικίου παρουσιάζεται, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15, στο Από Μηχανής θέατρο.

Στο ρόλο της Σαλώμης η Μυρτώ Γκόνη, του Ηρώδη ο Νίκος Αλεξίου, της Ηρωδιάδας η Εύα Κεχαγιά, του Γιοχαναάν ο Βαγγέλης Στρατηγάκος και φρουροί-νεαροί ακόλουθοι ο Ερρίκος Μηλιάρης και ο πρωτοεμφανιζόμενος Πάρης Λεόντιος.



Σαλώμη



Η μονόπρακτη τραγωδία του ´Οσκαρ Ουάιλντ , που ξεσήκωσε  θύελλα αντιδράσεων και απαγορεύτηκε  στην πουριτανική Αγγλία του 19ου αιώνα , είναι ένα σκοτεινό ποίημα για την σαρωτική δύναμη του ανεκπλήρωτου πόθου που μπορεί να γεννήσει τέρατα.

Η βιβλική ιστορία της Σαλώμης που χόρεψε μπροστά στον πατριό της Ηρώδη τον "χορό των 7 πέπλων" και ζήτησε ως αντάλλαγμα την κεφαλή του Ιωάννη "επί πίνακι”, στο έργο του Ουάιλντ μετατρέπεται σε μια ακραία ιστορία εμμονής και σύγκρουσης κάτω από το πάλλευκο, αμείλικτο φως της Σελήνης.

Με γλώσσα λυρική, περίτεχνη και ρέουσα,  αντάξια του αισθητικού ρεύματος της εποχής του, αλλά ταυτόχρονα σκληρή και ατσάλινη, ο Ουάιλντ καταγράφει με καταιγιστικό, οργασμικό ρυθμό μια ξέφρενη πορεία καταστροφής που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Η ερωτική επιθυμία αφυπνίζεται και συνταράζει το νου, την ψυχή και το κορμί, γίνεται βιολογική ανάγκη , γίνεται πείνα και δίψα, γίνεται πυρετός και μανία. Μέσα σε μια νύχτα, η πάλλευκη παρθένος μετατρέπεται από ηδονοβλεπτικό αντικείμενο του πόθου, σε πλάσμα δαιμονικό, μεθυσμένο από έρωτα,  που αναζητά διακαώς την ολοκλήρωση του. Η δύναμη και η τόλμη του πάθους  ξεπερνά κάθε όριο και απειλεί ευθέως την παρηκμασμένη και διεφθαρμένη εξουσία του Ηρώδη που αδυνατεί να αντισταθεί και εκπληρώνει την παράλογη επιθυμία. Το αίμα του προφήτη πνίγει το παλάτι, βάφει κόκκινη την Σελήνη και προκαλεί την αμετάκλητη καταστροφή. Ο παραληρηματικός ερωτικός μονόλογος της Σαλώμης, ένας από τους ωραιότερους που έχουν γραφτεί ποτέ στην παγκόσμια δραματουργία, είναι αυτός που θα υπογράφει και τη θανατική της καταδίκη. Η τρομακτική δύναμη του έρωτα και του ενστίκτου αποτελεί ξεκάθαρη απειλή που διασαλεύει την εύθραυστη ισορροπία της εξουσίας και η καθεστηκυία τάξη πρέπει πάση θυσία να αποκατασταθεί (Λίλλυ Μελεμέ)



Συντελεστές:



Μετάφραση: Δημήτρης Μαυρίκιος

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ

Επιμέλεια κίνησης: Κική Μπάκα

Πρωτότυπη μουσική: Βύρων Κατρίτσης

Σκηνογράφος: Μικαέλα Λιακατά

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Βαλατσού

Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα

Γραφιστικά: Δανάη Γκόνη

Φωτογραφία: Γιώργος Berman

Κατασκευή σκηνικού: Ευθύμης Χαλκίδης

Κατασκευή σκηνικού - πατίνες: Φρέντυ Γκίζας

Κατασκευή γυναικείων κοστουμιών: Σάλι Αλάραμπι

Κατασκευή ανδρικών κοστουμιών: Γιώργος Παρλιάρος



Παραγωγή: Γιώργος Μελισσαρόπουλος – Mojolive



Ερμηνεύουν αλφαβητικά: Νίκος Αλεξίου, Μυρτώ Γκόνη, Εύα Κεχαγιά, Πάρης Λεόντιος, Ερρίκος Μηλιάρης, Βαγγέλης Στρατηγάκος.



ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ



ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΔΕΥΤΕΡΑ & ΤΡΙΤΗ

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ:

15 €: Ταμείο

10 €: Προπώληση (viva.gr)

8€: ( φοιτητικά, άνεργοι, ΑΜΕΑ)

Το επικίνδυνο μείγμα των αδιεξόδων στο οποίο εγκλωβίζεται η πατρίδα μας, δεν είναι μονοδιάστατο. Είναι εξόχως πολυπαραγοντικό, και με αυτή την έννοια, η «επιτυχής» κατά τους χορογράφους ολοκλήρωσή του, προϋποθέτει μεταξύ άλλων και μια κοινωνία που θα παραμείνει καθηλωμένη στο δέος του «ανέφικτου»…





του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ




Είναι λοιπόν φανερό, πως η προσφυγή στην αρλουμπολογία, και στη λαγνεία των κραυγών, δεν αποτελεί μονάχα μια προσφιλή μέθοδο για όλους αυτούς που παραδέρνουν στην πολιτική ρηχότητα των «Μαγελάνων» που ανακάλυψαν την πολιτική μετά το Καστελόριζο.




Αποτελεί πρωτίστως μια απόλυτα ενθαρρυνόμενη επιλογή από τους ίδιους τους μηχανισμούς του συστήματος, και αυτό γιατί διασφαλίζει έναν συνδυασμό παραγόντων, που απονευρώνουν την κοινωνία και ευνουχίζουν τη διαλεκτική της σχέση με το πολιτικό υποκείμενο.

• Ο μαξιμαλισμός στις κραυγές, είναι «επένδυση» σε φλύαρη και αδιέξοδη δημαγωγία.
• Η πολιτική ρηχότητα, υποβαθμίζει την πάλη για την αναγκαία πολιτική διέξοδο, σε μια αράδα από προχειροφτιαγμένα μεγαλόστομα συνθήματα, που ανακόπτουν την πολιτική ωρίμανση των συνειδήσεων και δεν οδηγούν πουθενά.
• Το επετειακό ταρατατζούμ τέλος, πάνω στο οποίο επιχειρούν να δομήσουν πολιτικό λόγο, απλώς αποκαλύπτει το... απόλυτο τίποτε, το οποίο ανέκαθεν υπήρξε η πρώτη ύλη για όλων των λογιών τις πολιτικές φούσκες.

Πολιτική για το θεαθήναι…
Είναι το αποτέλεσμα και ταυτόχρονα το ισχυρό κίνητρο των διατόντων της κάθε ιστορικής εποχής, η οποία δεν έχει κανέναν ενδοιασμό αν πρόκειται να παράξει «φίρμες», αρκεί να εμποδίσει με κάθε τρόπο την παραγωγή των όρων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζική ανατροπή της ίδιας της αποκρουστικής φυσιογνωμίας της.




Και επειδή αυτή τη στιγμή διανύουμε μια τέτοια ιστορική εποχή, μέσα στην οποία το καθεστώς δομεί τα βασικά του χαρακτηριστικά, τα οποία επιδιώκει να του διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της επόμενης μέρας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη, διότι το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι μονάχα η απογοήτευση των αφελών, που καλό θα ήταν να αποφευχθεί, είναι πρωτίστως οι επερχόμενες εθνικές τραγωδίες, που αν δεν αποτραπούν, αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω, είναι τελικά ή ίδια η βιωσιμότητα της χώρας και ο ορατός πλέον κίνδυνος του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού.




Το καθεστώς λοιπόν, δεν αντιπαλεύεται επειδή απλά εμείς ανακαλύψαμε, έστω και όψιμα, την ομορφάδα που έχει η χρήση του όρου στην πολιτική μας ρητορική. Γιατί καθεστώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι πολιτικές μαριονέτες που αναλαμβάνουν στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να το υπηρετήσουν.




Καθεστώς είναι ένα συγκροτημένο και πολυπλόκαμο σύστημα συμφερόντων που διαχέονται, από την οικονομία μέχρι τη γεωπολιτική, και από τις υπερεθνικές εξαρτήσεις μέχρι τη διαμόρφωση των όρων συγκρότησης των εξουσιών, και δεν είναι μονάχα η διαμορφωμένη πολιτειακή κατάσταση η οποία καλείται να το υπηρετήσει.




Όταν μιλάμε επομένως για καθεστώς, οφείλουμε να γνωρίζουμε εκτός από όλα τα παραπάνω, ότι δεν έχουμε απέναντί μας πρόσωπα και κάθε λογής πολιτικά αναλώσιμα, αλλά ένα δομημένο σύστημα εξουσίας με πολλαπλά διεθνή στηρίγματα, ένα σύστημα πολιτικό και θεσμικό, ένα σύστημα μηχανισμών, εμφανών και αφανών διεθνών διασυνδέσεων, ένα σύστημα μιας δομημένης με συγκεκριμένα πρωτόκολλα κοινωνίας.




Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται πως τα καθεστώτα αντιπαλεύονται με πορδές στα πεζοδρόμια και κραυγές και πιασάρικα συνθήματα στις πλατείες που «πυροβολούν» τα αναλώσιμα, και διεκδικεί με τρόπο αυθαίρετο το ρόλο του «αντικαθεστωτικού μαχητή», οφείλει να ξέρει πως αυτό που κάνει τελικά, δεν είναι να πολεμάει κανένα καθεστώς, αλλά απλώς κυνηγά πόκεμον στον υπολογιστή του, και αφελείς για ν ακουμπήσει επάνω τους την πολιτική του ματαιοδοξία.






Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…


Η συνεπής πάλη απέναντι στο καθεστώς – απέναντι στο όποιο καθεστώς- δεν είναι πανηγυράκι προσχηματικό, ούτε επετειακός τζερτζελές, για να τονώνεται η ματαιοδοξία των μεταμνημονιακών «επαναστατών» που ενέκυψαν αίφνης στο πολιτικό μας στερέωμα.


Είναι ένας διαρκής αγώνας αλλαγής των όρων... ανατροπής των ισορροπιών... επιβολής ενός συγκεκριμένου και σε κάθε περίπτωση διαφορετικού πολιτικού διακυβεύματος. Είναι μια διαρκής πάλη σε τελευταία ανάλυση, πάλη πολιτική, πάλη κοινωνική, πάλη εμπέδωσης μιας διαφορετικής κουλτούρας μέσα στην κοινωνία.




Είναι πάλη διαρκής και ασυμβίβαστη, που δεν εξαντλείται εκεί που φτάνει το μπόι μας, σε μια «μεροδούλι – μεροφάι» πολιτική δράση, αλλά επεκτείνεται και απαιτείται να δοθεί με όρους που σχετίζονται με την ίδια την φυσιογνωμία της εξουσίας.




Επίλογος…

Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω, δεν έχουν αξία εγκυκλοπαιδική, και προφανώς δεν «αραδιάζονται» για να προσθέσουν μια συνοπτική θεωρητική προσέγγιση σε ένα ζήτημα χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και ενδιαφέρον.




Όλα τα παραπάνω επισημαίνονται, γιατί η συγκεκριμένη ιστορική εποχή, παραμένει και επικίνδυνα γκαστρωμένη. Η οργή των ανθρώπων μπορεί υπό προϋποθέσεις να προσλάβει μαχητικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που στοχοποιείται είναι οι συνειδήσεις τους.




Με τη χιλιοδοκιμασμένη μέθοδο της ελεγχόμενης εκτόνωσης, αυτό που θα επιχειρηθεί γι’ ακόμη μια φορά, είναι να εκφυλιστεί η διάθεση της αντίστασης, για να μην προσλάβει χαρακτηριστικά κινήματος πολιτικής ανατροπής, και αυτό το δόλιο σχέδιο έχουμε υποχρέωση να το ανακόψουμε.




Η υπεράσπιση της πατρίδας μας, πηγαίνει «πακέτο» με τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής μας, και είναι βέβαιο πως αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε «καθεστώς», δεν τρέμει την απέχθειά μας στο εκτρωματικό του πρόσωπο, αλλά τη συσπείρωση του λαού μας σε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση ικανή να εμπνεύσει την ιδέα της πολιτικής του ανατροπής στη συνείδηση των ανθρώπων, και την ασυμβίβαστη πάλη τους για το μοναδικό αντίπαλο δέος, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ενδυνάμωση ενός αυθεντικού και γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, που θα ανοίξει το δρόμο για την Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία, μακριά από τα εκφυλιστικά παιχνίδια του συστήματος, και την αδιέξοδη όσο και επικίνδυνη ρητορική του «ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ».

MAKE THE ECONOMY SCREAM: ΠΑΡΤΥ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Οι δημιουργοί των ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία, Catastroika, Fascism Inc και This is not a coup, σας προσκαλούν σε ένα πάρτυ για την οικονομική ενίσχυση της νέας τους παραγωγής με τίτλο Make the Economy Scream – την Πέμπτη 26 Απριλίου από τις 21:00 στο μπαρ Ρινόκερως (Ασκληπιού 22, Νεάπολη Εξαρχείων). Το Make the economy scream αποτελεί μια προσπάθεια ανεξάρτητης δημοσιογραφίας η οποία χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους θεατές, τους αναγνώστες και τους ακροατές. Η προσπάθεια, που ξεκίνησε με αφορμή μια αποστολή του δημοσιογράφου Αρη Χατζηστεφάνου στη Βενεζουέλα, θα ολοκληρωθεί με την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ μέχρι το τέλος του 2018.

Ήδη με τη βοήθεια εκατοντάδων «συμπαραγωγών», που ενίσχυσαν οικονομικά το νέο πρότζεκτ, οι δημιουργοί του Make the Economy Scream έχουν ταξιδέψει στη Βενεζουέλα, την Καταλονία, τη Γαλλία και άλλες χώρες, συνομιλώντας με πολιτικούς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς και πολίτες.

«Γιατί το χαρτί υγείας μιας χώρας που απέχει  9.415 χιλιόμετρα, προκαλεί θυελλώδεις αντιδράσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο» αναρωτιέται ο Αρης Χατζηστεφάνου στο εισαγωγικό σημείωμά του. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα, εξηγούν οι δημιουργοί, δεν αφορά μόνο την Βενεζουέλα. Ίσως και να μην αφορά καθόλου τη Βενεζουέλα. Αποτελεί μια μελέτη στις σύγχρονες (και λιγότερο σύγχρονες) μορφές προπαγάνδας και ανατροπής καθεστώτων, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την καρδιά της Ευρώπης. Επιχειρεί να κατανοήσει γιατί η Ισπανία έχει και πάλι πολιτικούς κρατούμενους και γιατί η Γαλλία ζει σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Τα κείμενα, οι ραδιοφωνικές εκπομπές και τα video που προκύπτουν από τις αποστολές δημοσιεύονται στο info-war.gr.

Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να γίνουν συμπαραγωγοί καταθέτοντας οποιοδήποτε ποσό επιθυμούν μέσω paypal ή τραπεζικού λογαριασμού που θα βρουν στη διεύθυνση maketheeconomyscream.com


Facebook event: facebook.com/events/164436597720105/
Trailer: https://youtu.be/Zz9M7oOrwc0
Page: Make the economy scream
Mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

·        Κοινή δήλωση στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της ΔΕΗ από ευρωβουλευτές της Αριστεράς, GUE/NGL.

·        Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας.



Την αντίθεσή τους στις προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις που επιχειρεί η ελληνική κυβέρνηση και η τρόικα, εκφράζουν με σημερινή τους δήλωση, 13 ευρωβουλευτές της Ευρωομάδας της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, GUE/NGL, εκφράζοντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη ΔΕΗ.



Πιο συγκεκριμένα, οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς, αφού σημειώνουν ότι «Από το 2010, διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με την Τρόικα των διεθνών δανειστών, εφαρμόζουν καταστροφικά μέτρα λιτότητας, όπως η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας», υπογραμμίζουν ότι «τώρα, με το 3ο πρόγραμμα "διάσωσης", έχει έρθει η ώρα για την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, στο όνομα του ανταγωνισμού στην αγορά ενέργειας και της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους».



Στη συνέχεια της δήλωσής τους, οι ευρωβουλευτές της GUE/NGLεκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους «αγώνες των εργατών και του ελληνικού λαού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας» και ζητούν την «ακύρωση των προγραμματισμένων ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες θα επιδεινώσουν σίγουρα τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού», τονίζοντας ταυτόχρονα ότι:


«Η παραγωγή ενέργειας, τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, το φυσικό αέριο και τα διυλιστήρια, πρέπει να βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία. Πρέπει να ανήκουν στο λαό και να εξυπηρετούν τις ανάγκες του».



Ακολουθεί η δήλωση των ευρωβουλευτών της Αριστεράς:





Η ενέργεια είναι δημόσιο αγαθό και ιδιοκτησία του λαού.

Όχι κερδοσκοπική ευκαιρία για συμφέροντα και ολιγάρχες



Από το 2010, διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με την Τρόικα των διεθνών δανειστών, εφαρμόζουν καταστροφικά μέτρα λιτότητας, όπως η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Δεκάδες δημόσιες υποδομές - αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομοι και τηλεπικοινωνίες - έχουν λεηλατηθεί για να επιτευχθούν οι στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων που θέτουν τα Μνημόνια.



Τώρα, με το 3ο πρόγραμμα "διάσωσης", έχει έρθει η ώρα για την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, στο όνομα του ανταγωνισμού στην αγορά ενέργειας και της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.


Όλες οι εταιρείες ενέργειας - η ΔΕΗ, ο ΑΔΜΗΕ, η ΔΕΠΑ, η ΔΕΣΦΑ, τα ΕΛΠΕ - βρίσκονται σε διαδικασία πώλησης, με τους εργαζόμενους να αντιστέκονται. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στη μετάβαση του δημόσιου αγαθού της ενέργειας στα συμφέροντα της αγοράς και στους Έλληνες και ξένους ολιγάρχες.



Είμαστε αλληλέγγυοι με τους αγώνες των εργατών και του ελληνικού λαού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας.


Ζητάμε την ακύρωση των προγραμματισμένων ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες θα επιδεινώσουν σίγουρα τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.


Η παραγωγή ενέργειας, τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, το φυσικό αέριο και τα διυλιστήρια, πρέπει να βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία. Πρέπει να ανήκουν στο λαό και να εξυπηρετούν τις ανάγκες του.



Νίκος Χουντής, Λαϊκή Ενότητα, Ελλάδα.

Σοφία Σακοράφα, Ανεξάρτητη, Ελλάδα.

PalomaLopez, Ενωμένη Αριστερά, Ισπανία.

MarinaAlbiol, Ενωμένη Αριστερά, Ισπανία.

Miguel Crespo Urban, Podemos, Ισπανία.

Xabier Benito Ziluaga, Podemos, Ισπανία.

Estefania Torres Martinez, Podemos, Ισπανία.

Sabine Losing, Die Linke, Γερμανία.

LukeFlanagan, Ανεξάρτητος, Ιρλανδία.

EleonoraForenza, Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ιταλία.

YounousOmarjee, Ανυπότακτη Γαλλία (FranceInsoumise), Γαλλία.

MariaLidiaSenraRodriguez, Εναλλακτική Αριστερά Γαλικίας, Ισπανία.

Stefan Eck, Ανεξάρτητος, Γερμανία